Iets over de Cursus

Het boek Een Cursus in wonderen, en het leerproces dat het probeert te onderwijzen, is met recht ingewikkeld te noemen. Dit komt omdat het een boek met vele lagen is en hoe vaker je de tekst leest en de cursus in het werkboek doet, hoe dieper je afdaalt in het magnifieke bouwwerk dat Een Cursus in Wonderen is.

Niettemin is wat de Cursus onderwijst extreem simpel en het enige dat het ingewikkeld maakt is onze identificatie met de ego-denkgeest. Vanaf de dag dat we hier schijnbaar zijn geboren, leren we wat deze wereld is en wat wijzelf zijn aan de hand van het ego, dat als enig doel heeft het bewijzen en in stand houden van het idee van afscheiding. Ego leert ons dat we losstaande entiteiten zijn in een bedreigende wereld waarin alles altijd de schuld is van een ander. Ego leert ons dit ons hele leven lang, en waarschijnlijk al duizenden levens lang.

Dus als er dan een cursusboek langskomt dat het absolute tegendeel van wat ego beweert probeert te onderwijzen, dan kan dat alleen maar verzet oproepen. Dit kan direct en openlijk verzet zijn, waarbij het boek terzijde wordt gelegd of zwart of belachelijk wordt gemaakt, of onderhuids verzet, waarbij er delen van het boek worden omarmd en andere delen worden weggedrukt zodat we er van kunnen maken wat ons het beste uitkomt.

Een Cursus in Wonderen leert ons het tegendeel van wat ego beweert, namelijk dat wij er zelf voor hebben gekozen om te worden geboren in een lichaam en dat wij heel erg graag slecht willen worden behandeld door andere lichamen, zodat we hen de schuld van alles kunnen geven. Deze keuze maakten we door voor de ego-denkgeest te kiezen en deze keuze willen we in stand houden omdat we niet willen toegeven dat we ongelijk hebben.

We zijn in effect allemaal een handpop van ego en we doen wat ego wil dat we doen, omdat we nooit hebben geleerd dat er ook een leraar is die ons wat anders kan leren. Dankzij ego zijn we ervan overtuigd dat er werkelijk een wereld bestaat waarin wij werkelijk als lichaam rondlopen. En we geloven dat het ons enige doel is om op zijn minst veilig te zijn en zo lang mogelijk te leven, en daarom is ieder ander lichaam in potentie een bedreiging.

Bovendien is alles in deze wereld tijdelijk en heerst er ook nog eens schaarste, dus alles wat we denken dat we nodig hebben moeten we verkrijgen ten koste van andere lichamen... en we geloven dat die andere lichamen met hetzelfde bezig zijn. We geloven, bewust of onbewust, dat wat een ander heeft eigenlijk van ons zou moeten zijn, dus ons moto — aan de hand van ego — is "eten of gegeten worden", kortom: "moorden of vermoord worden."

Een Cursus in Wonderen leert ons stap voor stap en extreem vriendelijk, op een voor sommige mensen langdradige manier, dat niets van dat alles waar is. Het leert ons dat er nooit sprake is geweest van afscheiding van Eenheid, dat er niet een wereld bestaat en dat wij niet dat lichaam zijn dat we geloven te zijn. Er is geen dualiteit, er is geen tijd en ruimte en er is nooit iets gebeurd.

De Cursus is heel duidelijk: alles wat niet expliciet Eenheid is, is het gevolg van een gedachte over afscheiding in de Denkgeest. Er is maar één Denkgeest en er was maar één gedachte van afscheiding. Met die ene gedachte van afscheiding koos de Denkgeest voor de ego-denkgeest en projecteerde slechts één resultaat dat zich in de ego-denkgeest vermenigvuldigde en vermenigvuldigde tot een wereld vol met miljarden en miljarden vormen. Alles is letterlijk één gedachte die zich projecteert als, en identificeert met, heel veel schijnbaar verschillende vormen.

Kortom: elke fysieke realiteit is onwaar, en wat onwaar is, bestaat niet. Wellicht denken we dat we dit kunnen verwerken en accepteren, dat we er geen problemen mee hebben. Maar het feit dat de meeste van de spirituele zoekers die in aanraking komen met Een Cursus in Wonderen de boodschap die erin staat verbasteren en veranderen, zodat ze kunnen geloven dat er toch een soort van wereld bestaat waarin wij toch als een soort individu kunnen bestaan, geeft aan dat er ongelooflijk veel onbewuste angst bestaat voor die boodschap.

Ik kom geregeld in contact met mensen die de Cursus voor eigen gebruik aanpassen en soms wind ik me daarover op (niets menselijks is mij vreemd). En dat is goed, want het feit dat ik me daarover opwind, geeft aan dat er voor mij nog van alles te vergeven valt. Ik ben inmiddels meer dan 15 jaar intensief bezig met de Cursus en nog steeds betreed ik nieuwe lagen van inzicht. Nog steeds is er werk aan de winkel en zijn er gedachtes te vergeven. Maar hoe meer ik vergeef, hoe vrediger de Denkgeest wordt en hoe vrediger de wereld, waarin ik schijnbaar leef, schijnbaar wordt.